ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเหมือนลมวูบเดียว"
ในชีวิตของเราแต่ละคนเชื่อเลยว่าทุกคนจะต้องเคยผ่านช่วงเวลาของความเจ็บป่วยทางด้านร่างกายและความเจ็บป่วยทางด้านร่างกายนี้ก็จะนำมาซึ่งอารมณ์ฉุนเฉียวความหงุดหงิดใจ.
ซึ่งเกิดขึ้นในตัวของผู้ป่วยได้ง่ายและส่งผลเสียไปยังบุคคลรอบข้างมากมายเลยทีเดียว.
ในทุกๆเช้าข้าพเจ้าจะอธิษฐานขอพลังและขอการนำทางจากพระเจ้าเพื่อที่ว่าข้าพเจ้าจะได้ดำเนินชีวิตไปในทางที่ถูกต้องเป็นแม่ที่ดีของลูกชาย,เป็นลูกที่ดีของพระเจ้าและเป็นภรรยาที่ดีของสามี.
แต่เมื่อความเจ็บป่วยเข้ามาเยี่ยมเยียน.
ข้อตั้งใจที่ข้าพเจ้าได้ภาวนาอธิฐานต่อพระเจ้าก็ต้องสิ้นสุดลงเพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ร่างกายเกิดความเจ็บปวด.
ความยับยั้งชั่งใจความอดทนอดกลั้นก็จะหมดลงทันที.
ข้าพเจ้าจะเริ่มส่งเสียงดังเมื่อคนรอบข้างไม่สามารถทำตามที่ข้าพเจ้าร้องขอได้.
ซึ่งจริงๆแล้วในบางครั้ง
เรื่องต่างๆเหล่านี้อาจเป็นเรื่องเล็กน้อยซึ่งไม่น่าจะอารมณ์เสียได้เลย(
นั่นเพราะร่างกายของเราปกติเราจึงสามารถควบคุมมันได้)
และทุกครั้งหลังจากที่ข้าพเจ้าได้เอะอะโวยวายไปแล้วก็จะรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดต่อคนรอบข้างเสมอ.
ข้าพเจ้าจึงถามตัวเองว่าทำไมเราถึงไม่ควบคุมปีศาจแห่งอารมณ์ร้ายนั้นทำไมเราถึงให้ปีศาจของอารมณ์มาควบคุมเราและทำให้คนที่เรารักต้องเสียใจกับคำพูดและกริยาที่เราแสดงออกไป
(พระวาจาของพระเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า)
อย่าให้ความอ่อนแอและเปราะบางเป็นเหตุให้เกิดความท้อแท้และเสียอารมณ์
หงุดหงิดใจเลย
แต่ให้เรามีความไว้วางใจในพระเจ้าดังนั้นข้าพเจ้าจึงเรียนรู้วิธีเจริญชีวิตอย่างดีในทุกสถานการณ์
ไม่ว่าในยามเจ็บป่วย ชราภาพ หรือเวลาประสบภัยพิบัติต่างๆ ในชีวิต
ปัญหาย่อมมีอยู่เสมอ
แต่วิธีการแก้ปัญหามีมากมายหลายวิธีและมิใช่โดยการหนี
แต่โดยการเผชิญกับความเป็นจริง
ในพระคัมภีร์กล่าวไว้ว่า"เราไม่ปรารถนาความตายของคนบาป
แต่ปรารถนาให้เขากลับใจและมีชีวิต" พระวาจาของพระเจ้ายืนยันว่า
"ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระเจ้าของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ พระองค์ก็ทรงรักษา" (สดด29:2)
เพลงสดุดีที่ 37-38-39 ก็กล่าวเช่นนี้
พระวาจาหนุนใจในยามที่ข้าพเจ้าเจ็บป่วย
ข้าแต่พระเจ้า
ขอทรงรักษาข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะได้หาย ขอทรงช่วยข้าพระองค์ ข้าพระองค์จึงจะรอด
เพราะพระองค์เป็นที่สรรเสริญของข้าพระองค์ (เยเรมีย์ 17:14)
เมื่อเขานอนเจ็บ
พระเจ้าทรงค้ำจุนเขา
เมื่อเขาป่วยไข้พระองค์ทรงรักษาความเจ็บไข้ทั้งสิ้นของเขาให้หาย (สดุดี 41:3)
พระองค์ทรงแบกบาปของเราไว้ในพระวรกายบนไม้กางเขน
เพื่อเราจะได้ตายจากบาปและมีชีวิตอยู่เพื่อความชอบธรรม
รอยแผลของพระองค์รักษาท่านให้หาย (1เปโตร 2:24)
สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าหวังว่าผู้ที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ความเจ็บป่วยเช่นเดียวกับข้าพเจ้า
เมื่อได้อ่านแล้วก็จะมีกำลังใจและมองหาทางออกโดยการเรียนรู้ที่จะวางใจในพระเจ้า
เมื่อเราตระหนักถึงการประทับอยู่ของพระเจ้า เราจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย.
แต่เราจะรับรู้ได้ว่าพระองค์ทรงอยู่เคียงข้างพระองค์ทรงรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับเราให้เราทูลขอพระองค์ด้วยความเชื่อใจไว้ใจด้วยสิ้นสุดจิตใจของเรา.
ขอพระเจ้าอวยพรทุกท่านให้มีสุขภาพดีและได้รับการเยียวยาจากพระองค์ให้หายไวๆเช่นกันนะคะ.
🙏🏻
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น